نشسته در حیاط و ظرف چینـی روی زانــویش

اناری بر لبش، گل کرده سنجاقی به گیسویش

قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده

صدای  نازک  برخورد  چینـی  با  النگویش

تـو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی

یکی با خنده تلخش، یکی با برق چاقویش

قضاوت می کند تاریـــخ، بیـــن خانِ دِه با من

که از من شعر می ماند و از او باغ گردویش

رعیت زاده  بودم،  دخترش  را  خان نداد  و  من

هزاران زخم در دل داشتم، این زخم هم رویش

- حامد عسگری